Poszukiwanie Boga na Trzech Króli

Polecam państwu książkę Erica - Emmanuela Schmitta „Człowiek który widział więcej". W tej książce autor zastanawia się, jak to możliwe, że w świecie w którym pragniemy miłości, jest również miejsce na zło. Jak to się dzieje, że ludzie w imię Boga dopuszczają się najgorszych zbrodni. Nowa pozycja jest niejako kontynuacją wcześniejszych książek tego wspaniałego autora - „Oskar i pani Róża" jak i „Noc ognia". Schmitt dalej poszukuje Boga, by z Nim porozmawiać. Opisywanie przygody nie miałoby sensu, proponuję więc Państwu poznać drogę, którą pokonał autor, by przeprowadzić wywiad z Bogiem.

Wydawnictwo: Znak literanova, Rok wydania: 2017

Ewa Pelzer

Ewa znalazła dla nas ciekawą książkę. Dla zachęty uzupełnię Jej tekst urywkami z recenzji Lidii Bany (do znalezienia w Internecie):

„Augustin Trolliet. Mężczyzna nad wyraz przeciętny i obojętny światu. Pozbawiony domu, pieniędzy, jedzenia, nierzadko godności, obdarzony niespotykanym darem, widzi to, co niewidoczne dla oczu. Po zamachu w Charleroi, rozpoczyna własne śledztwo, pytając kto jest winien – człowiek, który zabija w imię Boga czy Bóg, który rozkazuje zabijać w swoim imieniu?

(…)

„Bóg, w którego nie wierzyłem, dobry, wspaniałomyślny, życzliwy, ucieleśnia to, co najlepsze w człowieku. Bóg, na którego zmuszają mnie zwrócić uwagę konwulsje rzeczywistości, jest niesprawiedliwy, stronniczy, agresywny. Co zyskuję, spotykając go? Nic.”

Gdy Augustin poznaje brata zamachowca, wplątuje się w niezwykle niebezpieczną oraz zgubną sieć. Kłamstwa oraz milczenie osuwają pozornie bezpieczny grunt. Zmarli zajmują coraz więcej miejsca w jego życiu. Z bierności przechodzi w działanie. Odnajduje sens oraz przeznaczenie, które zaprowadza go w ślepy zaułek, z którego nie ma ucieczki.
Kto pociąga za niewidzialne sznurki? Każdy pyta, jednak nie wszyscy szukają odpowiedzi. Niewielu zastanawia się, jednak wszyscy chcą wiedzieć. Świat jest dualny, pełen sprzeczności, rządzi nim dobro i zło. Schmitt w swojej najnowszej książce, przypomina nam o wolnej woli i utraconej więzi z niewidzialnym. Nie krytykuje, próbuje zrozumieć, dzieląc się własnymi przemyśleniami, by ostatecznie i tak pozostawić z pytaniami.”

Lidia Bany