Kto to taki kredożercy?

Taki tytuł nosi powieść Oscara Abiatar. Tytuł nie jest zachęcający, ale czytelnik się nie rozczaruje. Pozna Anę, z którą może zidentyfikować się każda, niezbyt ładna, niezbyt zgrabna, zupełnie nieelegancka i niezbyt mądra dziewczyna. No i niezbyt młoda, choć ciągle w stanie panieńskim i bez szczęścia do trwałych związków. Nawet jej praca nie jest frapująca ani zapewniająca wielkie dochody. Po co więc pisać powieść wprowadzając na jej karty taką nieciekawą postać? Może dlatego, że każda pragnie być piękna i bogata, i obdarzona szaleńczą miłością. A to wszystko jest bardzo trudne do osiągnięcia w realiach.
Coś jednak Anę wyróżnia. To jej wielki sekret. Od dzieciństwa objada się kredą. Uwielbia pochłaniać kawałki tego niejadalnego specyfiku, służącego do całkiem innych celów. Pożera ją ciekawość, czy są na świecie inni ludzie o podobnym upodobaniu? Szuka w internecie portali, z których może wyczytać informacje o rozmaitych żywieniowych upodobaniach i anomaliach. I okazuje się, że na świecie funkcjonuje cała rozmaitość żywieniowych odmieńców. Oczywiście nie napiszę jakich, bo odebrałabym czytelnikowi przyjemność poznania rzeczy niezwykłych, zadziwiających, szokujących. Upodobania konsumenckie są po prostu niesamowite.
Temu wątkowi - poszukiwania podobnych sobie - towarzyszy wątek zaspokojenia tęsknoty za miłością, za dobrym związkiem, za czułością i namiętnością. Bohaterka jest osobą, którą można polubić, tak jak lubi się nas samych z własną niedoskonałością i odstawaniem od ideału, któremu pragnęlibyśmy sprostać.

Powieść jest napisana dynamicznie, krótkimi rozdziałami, z których każdy niesie coś zadziwiającego. A często stanowi autonomiczną całość, zgrabnie wkomponowaną w narrację.
Dlatego rekomenduję Kredożercow. Dostarcza wiedzy psychologicznej, dostarcza rozrywki, a czasami kredożercy wywołają mimowolny uśmiech na twarzy czytającego.
Oscar Aibar Kredożercy, z hiszpańskiego przełożył Tomasz Pindel.
Warszawskie Wydawnictwo Literackie MUZA SA.
Warszawa 2007.