Zmarł największy pisarz naszych czasów

Zmarł wczoraj wieczorem Umberto Eco, moja rodzina go opłakuje szczerymi łzami, wraz z Jego przyjaciółmi i czytelnikami na całym świecie. Nasze Stowarzyszenie przygotowuje tom opowiadań i refleksji na temat „Swój i obcy”. Nie spotkałam osobiście Wielkiego Pisarza, ale był dla mnie „swój”. Mam wielki zbiór jego książek. W kilku działach, bo to nie tylko powieściopisarz, ale także filozof, semiotyk. Jest z moją rodziną od dawna, jak tylko, dorosłe dziś dzieci, zaczęły czytać to był ciągle obecny w naszych rozmowach. Przerzucaliśmy się cytatami, najpierw z Baudolino, w którym jest kopalnia dobrego humoru, potem z innych Jego dzieł. Prawie rok temu kupiłam „Temat na pierwszą stronę”, ostatnią jego książkę, niestety, mam ją w Kindlu, ale czytałam z przyjemnością. Bawiłam się kontekstem i tekstem.
Płaczę, bo zmarł w wieku 84 lat, to jeszcze za wcześnie! Dziś ludzie dożywają setki, jak trudno o sprawiedliwość kalendarza życia!

Przypomnę Jego główne dzieła:

1. Powieści:
Imię róży
Wahadło Foucaulta
Wyspa dnia poprzedniego
Baudolino
Tajemniczy płomień królowej Loany
Cmentarz w Pradze
Temat na pierwszą stronę

2. Dla dzieci i młodzieży:
Gnomy z planety Gnu
Bomba i Generał
Filozofia frywolna (dla młodzieży, choć i dla starszych)

3. Prace naukowe i eseje (tylko kilka):
Dzieło otwarte
O bibliotece
Zapiski na pudełku od zapałek
Sztuka i piękno w średniowieczu
Semiologia życia codziennego
Superman w literaturze masowej
O literaturze
etc.

Był niezwykle inteligentny.
Był bardzo solidny w swej pracy, nie pozwalał sobie na uproszczenia i zaniedbania.
Był dowcipny, z dystansem do siebie i do świata, ironiczny.
Jego tekstami, wypowiedziami rządziła doskonale logika, włoski entuzjazm, uniwersalna otwartość.

Urodził się w 1932 w Alessandrii, zmarł wczoraj w Mediolanie. Alessandria występuje kilkakrotnie w jego powieściach. Cudownie się z współrodaków naśmiewa, ale mieszkańcy Alessandrii nie pozwali go do sądu, ciesząc się ze sławy, którą zdobyli, dzięki znakomitemu rodakowi. Dali mu medal. Wiedzą, że naśmiewa się też z siebie. U nas by to nie przeszło, bo u nas nie wolno „kalać własnego gniazda”, karygodne jest nazywanie grzechów własnego narodu.

Oto cytat z „O literaturze”, który to pięknie wydany zbiór esejów (Muza 2003) leży właśnie na moim biurku:

„Trzymajmy się zatem pojęcia prawdy i fałszu namniej podważanego, chociaż podważalnego z filozoficznego punktu widzenia – wiadomo jednak, że jak będziemy słuchać filozofów, zaczniemy podważać wszystko i nie wiadomo, jak to się skończy. Trzymajmy się zatem kryterium prawdy naukowej albo historycznej, przyjętej przez kulturę zachodnią (…)”.

Czy macie jakieś ulubione dzieła Umbero Eco? Albo cytaty? Napiszcie do nas.