Mistrzowski tom wierszy Jana Owczarka

Czytam ostatnio wydany zbiór wierszy Jana Owczarka – jeszcze ciepły, jak wybrany z pieca chleb. Dokonuję autokorekty: jest to w istocie nie bochen chleba, ale następny wagonik, doczepiony do sporego już składu długiego pociągu, którego pasażer odnajdzie w podróży literackiej odniesienia, między innymi, do rodzinnych wspomnień, wydobywanych z pamięci autora, sięgającego czasem do opowiadań swojej ukochanej babci.

Można się z Panem Janem Owczarkiem, dyplomowanym przewodnikiem górskim, wybrać w podróż, całkiem realną, autobusem do innego miasta lub górskimi ścieżkami, albo w podróż intelektualną, przemierzając wzrokiem linie tekstów jego licznych opowiadań, podziwiając poetyckie przemyślenia, pełne metafor i niebanalnych porównań. Można spotkać Autora w górach, nocą siedzącego przed chatką, pod gwiazdami, zatopionego w  myślach o sprawach istotnych, między Ziemią a rozgwieżdżonym Niebem.
W innej odsłonie: z nieznanego wzgórza obserwuje w dolinie dom swojej dziewczyny, która dawno temu wybrała lepszy kraj.
A jest też, może najmniej oddalona geograficznie ulubiona góra poety, Smogornia w Karkonoszach, na granicy Polski i Czech. Jest jak świątynia dumania, osadzona na twardym granicie i niemal niedostępna dla zwiedzających. Stamtąd zapewne pochodzą liczne, autorskie refleksje, stanowiące także granitową podstawę Jego wierszy, które czytamy z zainteresowaniem, w zaciszu swoich lamp. Z dala od zgiełku polityki.

Ostatni zbiór pod tytułem „Pośrodku świata” to prawdziwy poetycki majstersztyk. Patrzę na okładkę książki i nasuwa mi się porównanie widocznej tu, zawieszonej nad wodą wyspy do łupinki, w której człowiek podróżuje po oceanie życia, aż dopłynie do przeznaczonego mu portu.
Ale gdzie jest ten środek? Na razie ujawniają się nam ośrodki, wytaczające coraz potężniejsze działa.
Polecam tym, którzy należą do czytającej części naszej społeczności.

Pośrodku świata, wyd. Sowello, Rzeszów 2018