Lektura na weekend

A jednak…

„…życie bywa idiotycznie szare (…) mgliste, głupie i nijakie.” – czytam w „Ulicy marzeń 31” i akurat w tym podłym nastroju, który mnie nęka od kilku dni, przyznaję rację autorce książki – Lisie Jewell. L. Jewell wprowadza na karty powieści galerię postaci, z których ani jedna nie znajduje powodu do radości, żadna z nich nie ma poczucia sensu życia, żadna nie zna smaku szczęścia. Leth dowiaduje się, że ukochany Hindus, z którym dzieli pokój i łóżko, z którym ma satysfakcjonujące życie seksualne, posłuszny woli rodziców, zamierza ożenić się z dziewczyną ze swojej kasty. Ruby natomiast sypia z kim popadło, ale ilość nie przechodzi w jakość. Con miał nieciekawe dzieciństwo, a i teraz nie dzieje się w jego życiu nic ciekawego. Owszem, poznał śliczną dziewczynę, ale ta jest bardzo chora. I tak dalej, i tak dalej. W końcu zdarza się na stronach powieści miłość, ale niesie problemy, bo, jak czytam w książce, ”Prawdziwa miłość jest jak wrzód na dupie. Dla niej trzeba pójść na kompromisy”.

Co postać, to temat na oddzielną powieść, ale wszystkie wątki splatają się w domu wielkiego i szpetnego, za to szlachetnego nieudacznika Tobiego, który pozwala gromadce ludzi mieszkać u siebie, czym ratuje każdego z osobna z innej życiowej opresji. Powieść czyta się lekko, bo narracja wartka, dialogi żywe, rysunki postaci – wyraziste. A co najważniejsze, czytelnik, który nie lubi się katować obrazem świata nie do zniesienia, w końcu przekona się, że ludzie nie są tacy źli, a jedno dobro sieje dalsze dobro. Dlatego polecam tę książkę każdemu, kto mimo własnych obserwacji paradoksów i podłości chce jednak zbudować pozytywne spojrzenie na życie i znaleźć trochę powodów do optymizmu.

„Ulica marzeń 31” Lisa Jewell, tłum. Anna Mackiewicz, Poznań 2009, Zysk i S-ka Wydawnictwo.