Nowe wiersze Heleny Wielgus, ku czci Wielkich Kapłanów

Wisła matka polskich rzek
zbiera górskie potoki.
Płyną z wielkim szumem
wpadają w objęcia matki.

W pobliżu grodu Kopernika
Wisła milknie na widok tragedii.
Jeszcze żywego wrzucili do wody
„ Patrona Solidarności”.

Wzburzone fale ciało ukołysały
Wisła jak matka ból ukoiła.
Rany z wielką czułością
delikatnie obmyła.

Lustro wody utrwaliło
wielkiej tragedii obraz.
Tu pozostanie na wieki
niewinnej ofiary ołtarz.

Młode życie kapłańskie
złożył Ojczyźnie w ofierze.
Męczennik XX wieku
kandydat na ołtarze.

Płynie Wisła płynie,
niesie ogrom ludzkiej boleści.
Do czego człowiek zdolny
gdy mu zabraknie braterskiej miłości.

Rok kapłański 2009/2010

Pan Bóg powołuje kapłanów
pośród różnych rodzin.
Powierza im odpowiedzialność
do sprawowania posługi.

Posłuszni idą za głosem
poświęcają młodzieńcze zdolności.
Nie wiedzą gdzie ich los rzuci,
nie lękają się samotności.

Służą Panu Bogu
i nam w braterskiej miłości.
Świadomi przed Bogiem
wielkiej odpowiedzialności.

Ilu jest wśród nas tych,
co tej posługi nie doceniają.
Zniewagi i oszczerstwa
na stan kapłański rzucają.

Kapłanów winniśmy otaczać
modlitwą i serdecznością.
Tylko On może pośredniczyć
między życiem, a wiecznością.

Chrzanów 13 .10.2009 r