Przykazania Heleny Gordziej

1.Pisanie jest rozmową z drugim człowiekiem. Co prawda on nie odpowiada, ale pozostaje jakaś struna wzajemnego odbioru i poeta tak powinien pisać, by czytelnik go zrozumiał.

2. Pisać należy prosto, skrótowo, lapidarnie i szczerze, tak by odbiorca odczuł to, co autor pragnie mu przekazać.

3. Nie zdrabniać wyrazów.

4. Wiersz nie może składać się z samych pytań. Czytelnik nie odpowie na nie ani teraz, ani później. To autor ma przekazać mu swoją wizję świata.

5. Unikać sztuczności. Wszelki fałsz wyczuje najmniej wykształcony, prosty, ale wrażliwy odbiorca tekstu.

6. Nie pytać profesjonalistów, co jest dobre. Przeczytać wiersz prostemu, wrażliwemu czytelnikowi. Jeśli wzruszy się i zrozumie nasze przesłanie, to znaczy ze utwór jest dobry.

7. Trzeba wsłuchiwać się w to, co mówią inni. Poznać to, co ich boli, z czego chcieliby się zwierzyć

8. Poezji nie bierze się z obłoków, tematy podsuwa samo życie. Trzeba się bacznie rozglądać, by dojrzeć to, co najistotniejsze. Przykład: Nieporadna staruszka nie mogła przejść przez ulicę. Przeprowadziłam ją, a ona nieoczekiwanie pocałowała mnie w rękę. Napisałam o tym wiersz. Poezja rodzi się z prostych gestów, z kontaktów człowieka z człowiekiem.

9. Trzeba być krytycznym wobec własnych tekstów, nie popadać w samozadowolenie. W momencie, kiedy autor dopuści myśl, że jest doskonały, znajdzie się na równi pochyłej, zacznie się obsuwać.

10. Starać się podwyższać poprzeczkę. Poezja, jak każda forma tworzenia, wymaga, by ją doskonalić.